Schuitje varen, Theetje drinken

Het liedje vertelt over een populaire vrijetijdsbesteding van rijke Amsterdammers en hun kinderen. Op zondagen voeren de gezinnetjes met een bootje over de Overtoomse vaart naar de pleziertuinen net buiten de Amsterdamse stadsmuren. In de pleziertuinen en op de Overtoom waren veel herbergen, theehuisjes en melkhuisjes, waar de gezinnen onder andere zoete melk met brokken, een soort broodpap met suiker of honing als lekkernij aten.

Van het liedje bestaan verschillende variaties. Zo is er een liedje dat eindigd met de zin "kindje mag niet jokken". Een andere variatie is wat langer en vertelt over de klokken die om tien uur slaan: "Tien uur slaan de klokken". Tien uur slaat op het moment dat de Amsterdamse stadspoorten sloten. Kwam je met je schuitje na tien uur aan, dan moest je een nacht buiten de stadsmuren doorbrengen.

Hoewel het liedje of variaties en voorlopers van het liedje goed ouder kunnen zijn, is Schuitje varen voor het eerst terug te vinden in de Handschriftencollectie van het Bureau van het Nederlandse Volkseigen (1850). In de jaren hierna is het lied ook terug te vinden in de verzamelingen van bijvoorbeeld van Vloten, Boekenoogen en van Hichtum.

Soms wordt tijdens het zingen van Schuitje varen door de ouders of verzorgers een bootje nagedaan. De twee volwassenen zitten met uitgestrekte benen tegenover elkaar (de voetzolen raken elkaar) en vormen zo het schuitje. Het kindje zit in het bootje en tijdens het zingen van het liedje bewegen de volwassenen van voor naar achter, alsof het schuitje op het water heen en weer beweegt.